*به مناسبت روز دانشجو / 16 آذر
دانشجو خود را در لفظ "دانشجو" پنهان کرده است، در جست و جوی دانش. اما این همه ی معنای دانشجو نیست، همیشه واژه ها در بیان معنای مطلق ناموفق بوده اند و این بار نیز لفظ دانشجو در بیان معنا محدود است. کسی که در جست و جوی دانش است، این معنای ظاهری است که از لفظ دانشجو می توان داشت، و خود این معنا، معانی مختلفی را می گشاید.
وقتی بخواهیم یک علم را از بیرون به آن نگاه کنیم چند وجه و چند سؤال برای ما بوجود خواهد آمد که علم پیش از شروع شدن باید بدان پاسخ دهد.
هرچه قدر انسان یک موضوع و مسیله ای را خوب و عمیق درک کند، قطعا این فهم و درک خود را در کنش و رفتار نشان خواهد داد. مثلا اگر کسی تشنگی را درک کند، در رفتار می توان اصرار و عزم او را دید که به دنبال آب است... از ویژگی علم است که خود را در رفتار ظاهر کند.
قطعا اگر تصور ما نسبت به مسجد روشن شود، تأثیر خود را در رفتار ما نشان خواهد داد. گاهی انجام یک رفتار براساس غریزه صورت می گیرد و گاهی براساس عادت. هردو رفتار برگرفته از غریزه و عادت، کیفیت رفتار را می کاهد. اما اگر اساس رفتار بر اختیار و آگاهی باشد، قطعا می توان آن را درست ارزیابی کرد و بهتر می توان عمل و کنش را قضاوت کرد.
عَنْ عَلِیّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا، عَنْ آبَائِهِعلیهم السلام عَنْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَعلیه السلام أَنَّهُ قَالَ؛
«تَعَطَّرُوا بِالِاسْتِغْفَارِ لَا تَفْضَحَنَّکُمْ رَوَائِحُ الذُّنُوبِ»
با استغفار خود را خو‌شبو کنید؛ وگرنه بوی گناه شما را مفتضح خواهد کرد
* گوش دادن مناجات امیرالمومنین و طلب استغفار حال و روز این شب ها
طبیعت و دنیایی که در آن نفس می کشیم... همه برآن است که خوب بودن و خوب ماندن را تمرین کنیم
این ها نشانه هایی است از تو، که خوب بودن معنا پیدا می کند برای رسیدن به تو...
خدایا، ما را در حلقه ی اولیاء خود قرار ده و شیرینی وصالت را به ما بچشان
دریافت
عنوان: شناخت دین
حجم: 310 کیلوبایت
نویسنده: مدیر وبلاگ
زمان پژوهش: سال 1389
پژوهشی پیرامون مفهوم دین و گستره ی دین، البته بنا بود این تحقیق کامل شود که فرصتی برای تکمیل آن بوجود نیامده است. به امید کامل شدن پژوهش.
دریافت
عنوان: مقاله چیستی جامعه و کیفیت آن
حجم: 34.3 کیلوبایت
نویسنده: مدیر وبلاگ
توضیحات: مقاله ی چیستی جامعه و کیفیت آن / نشریه ی سمر ؛ بسیج دانشکده ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران / سال 1393 خردادماه
*خوانشی از آراء علامه طباطبایی درباره ی جامعه
داستان مرد و بانو (2)
مرد
زندگی آنقدرها هم ساده نیست، این که پسری با انتخابی "مرد" شود و یا دختری با تأییدی "بانو"، این شدن ها آسان نیست.هیچ شدنی آسان و راحت نیست.
هر انتخابی و رسیدن به هر انتخابی سخت است، حتی اگر انتخاب های روزانه باشد. سخت نه به معنای طاقت فرسا بودن بلکه به معنای مشکل بودن. مشکل در انتخاب یعنی آن که باید "او" را در هر انتخابی در نظر گرفت و این سخت است. "او" را در نظر گرفتن در انتخاب ها، با "تو" را دیدن سخت است. دعوای عالم دعوای "او" و "تو" و "من" هاست. که همیشه "او" برنده است و من و تو بازنده. عرصه عرصه ی رقابت نیست، دعوا هم نیست، رقابت و دعوا وهم است در نوشته های من که نمی توانم خود را در طول "او" ببینم، عرصه عرصه محبت است که همیشه محبت او بر عالم غالب می شود.
آن روز که تو را انتخاب کردم، در حقیقت او را انتخاب کردم، چون تو نسیم او را باخود همراه داشتی و من را با نگاهت مست او می کردی. من عاشقانه دوستت دارم و می بویمت چون عاشقانه او را دوست می دارم. این قاعده ی عالم است که همه برای او هستند، حتی "تو" و "من".
در حقیقت، معنای "من" مرد می شود و "تو"، بانو، این است که، ما "او" می شویم و هر "ما" شدنی سخت است. این بود پرسشی که من را در دنیای جوانی به خود مشغول کرده بود و جوابش را کنون یافتم،تو: چرا "من"؟ من: چون "او".
*این بی نظمی در الفاظ به خاطر ضعف واژه ها نیست، به خاطر وسعت معانیست.
داستان های مرد و بانو
بانو...
بزرگی من را از جمعیتی که کنارش بودند کنار کشید و به من گفت: زندگی نمایش نیست، که تو بازیگرش باشی، در زندگی تو، فقط "من" معنا پیدا می کند، نه دیگری.
در راه خانه، صدای مرد، در گوشم تکرار می شد، گویا در مسیر همراه من بود و جمله اش را تکرار می کرد، "تو بازیگر نیستی...!"
ترسی در دلم نشسته است، ترسی از جنس ابهام، که آیا او همه چیز را می دانست؟ این که من او را دوست دارم؟ این که دنیا رو در رسیدن به او می دانم؟ این که آرامش خود را در با او بودن می جویم؟ این که اوست که می تواند گریه ها و دردهای من را تسکین دهد؟ این که اوست خنده هایم را معنا می دهد؟ اصلا او میدانست که معنای زندگی من همه شده است او....
من بازیگری هستم برای زندگی دیگری، نه زندگی خود! من، نه، من نه، اوست که به این جسم می گوید چگونه بازی کند. اوست که می گوید برای کی بازی کنم. اوست که می گوید بخند و گریه کن... پس من کی خودم باشم؟ او به من چه می گوید، می گوید خودم باشم؟
رسیدم به خانه، پشت سرم را نگاه کردم، هنوز مرد در کنارم بود، لبخندی بهش زدم و گفتم:
«بریم تو... امشب هم بانو شام درست نکرد برای مردش!» مثل همیشه مرد لبخند زد.
بازهم با سکوت با مرد وارد خانه شدم... سکوتی که در طول مسیر گفته های ناگفته ای در میانمان رد و بدل شد...
دریافت مقاله
عنوان: مقاله
حجم: 294 کیلوبایت
توضیحات: نویسنده:سید مجتبی امین جواهری
(اول نوشت: این نوشته بعد از برنامه ی انجمن اسلامی دانشگاه تهران نوشته شده است، که در پوستر این برنامه، دکتر مصدق، به عنوان نماد مبارزه با ضد اسکتبار معرفی شده بود)
قصد نگارنده در این نوشته این نیست که به تحلیل نماد شناسی بپردازد و فرق میان نماد و نشانه و یا سخن از افلاطون و تاریخ نماد شناسی داشته باشد. که البته در مقدمه ی این نوشته باید بدانیم که، نماد به چیزی درون خود ارجاع می دهد ولی نشانه به چیزی خارج از خودش ارجاع می دهد. لذا نماد سخن از یک الگویی در درون است.
وقتی یک اجتماعی برای خود الگو و نمادی انتخاب می کنند برای مفاهیم و مواضع خود افق سازی می کند. نویسنده در ارتباط با نمادین شدن دکتر مصدق در مبارزه با استبداد و استعمار چند خطی درباره ی ایشان نوشته است تا بماند در تاریخ این بستر علمی و دانشگاهی تا آیندگان این را تصور نکنند که گذشتگان جاهلان عصر خود بودند بی آنکه خود بدانند.
هستند و خواهند بود افرادی که یا خودآگاه و ناخودآگاه از جهل و نادانی، استفاده ی شخصی یا سیاسی و به تعبیری سوء استفاده می کنند. تا جایی که واقعیت را آن گونه متصور می شوند که خود خواهند نه آن گونه که هست. و این مسئله افرادی که به دنبال حقیقت نیستند را با خود همراه می کند و این گونه جریانی از نادانان به راه می افتد تا به دیگران بفهمانند آن چه خود تصور می کنند و واقعیت می پندارند.
بعد از این مقدمه پرداخته شود به تبیین شخصیت دکتر مصدق، به این خاطر که در تاریخ سرگذشت ایران که با توجه به پشتوانه ی دینی این ملت، همیشه استکبار ستیزانه و ضد استبداد بوده است، جایگاه ایشان فهم شود، که البته فهم جایگاه ایشان این کمک را خواهد کرد که دیگر به دیگران اجازه داده نشود تا تاریخ را آن طور که منافع شخصی و سیاسی خود است تقریر کنند بلکه این آگاهی از تاریخ، آن ها را سبب شود تا به خبط و جسارت خود پایان بخشند.
دانشگاه و دانشگاهیون در مسیر انقلاب اسلامی جایگاهی دارند، این جایگاه و نقش در این مسیر را راهبر آن نشان می دهد، راهبری امام خمینی و مقام معظم رهبری و تبیین این نقش سبب می شود کارایی دانشگاه بیشتر شود و تأثیر بیشتری در انقلاب و پیشرفت آن داشته باشد.
در طی این چند سال و مدیریت دکتر رهبر در دانشگاه تهران، باید بررسی شود که این نقش چگونه فهم شده است و تحقق پذیرفته. تغییر مدیریت در دانشگاه ها – اگر در راستای بالای بردن کیفیت مدیریت گردد – می تواند به ایفای هرچه بهتر نقش دانشگاه در انقلاب کمک کند. شاید تغییر دکتر رهبر – شخصیت حقوقی ایشان – سبب دلگرمی و نشاط شود نشاطی از جنس فهم مذکور در خط بالا. البته این نشاط برگرفته از خوشی های بچه گانه و سیاسی و رفتارهای کودکانه ای مانند پخش شیرینی و بیان تبریک و ... نیست، دلگرمی از آن جهت که مدیران بهتری بر سر کار آیند تا به اهداف انقلاب و اسلام توجه بهتر و بیشتری داشته باشند. افرادی که بتوانند جایگاه و نقش دانشگاه را در انقلاب درک کنند و در عمل پیاده کنند. هر کس و با هر لباسی اگر غایتی دیگر برای دانشگاه متصور بود باید به او تذکر داد و در صورت تکرار او را از این جایگاه خلع کرد.
بدیهی است و باشناختی که نویسنده از دکتر رهبر دارد، مدیریت ایشان همراه با ضعف ها و قوت ها همراه بوده است. ضعف هایی از روی غفلت و قوت هایی از روی آگاهی. برای مثال یکی از ضعف های تشخیصی و مدیریتی این چند سال، آرام کردن فضای دانشگاه به هر قیمتی است. آرام کردن به معنای ایجاد فضایی برای فعالیت علمی و نشاط علمی و سیاسی است. برخی از تشخیص ها و رویکردهای مدیریتی دانشگاه سبب می شد که آرام شدن فضای دانشگاه با ساکن شدن یکی می شود. ساخت دانشگاهی ساکن و خشک با شعار دانشگاه آرام. این مسیر و نحوه ی مدیریت یک رکود علمی و سیاسی در دانشگاه ها را نمایان کرد و گمان امنیتی شدن دانشگاه پررنگ شد. این نقطه ی تاریک در اداره ی دانشگاه ایجاد انحراف دانشگاه از خط خود و کُند شدن نقش آفرینی دانشگاه در مسیر انقلاب اسلامی شد.
یکی از آفت هایی که این نوع رویکرد مدیریتی بوجود می آورد، تربیت دانشجوی محافظه کار و مصلحت اندیشی خیالیست. تربیت چینین دانشجویی در محیط دانشگاه خلاف ریل گذاری رهبر انقلاب است. در برخی مواقع سیاست های اعمال شده در دانشگاه تهران به این فضا کمک کرده است. قسمتی از سخنان مقام معظم رهبری به این فضا و محیط دانشگاه ها اشاره شده است. "اصل اینکه دانشجو حرفش را روشن و صریح و آشکار بزند و دچار سیاسىکارى نشود، چیز مطلوبى است. بدترین اشکال و اشکالِ وارد بر محیط دانشجویى این است که دانشجو دچار محافظهکارى شود و حرفش را با ملاحظه موقع و مصلحتِ خیالى بیان کند، نه، دانشجو باید حرفش را صریح بزند. البته در کنار این صراحت در بیان، صداقت در نیت هم باید وجود داشته باشد و در کنار او، سرعت در پذیرش خطا؛ اگر ثابت شد که خطا است. فرق شماى جوان و دانشجو و صادق و پاکیزهدل، با یک آدم سیاسىکار باید در همین باشد، حرفتان را صریح بزنید، آنچه را که مىزنید، از دل بزنید و اگر چنانچه معلوم شد که اشتباه است، سریع پس بگیرید. این، به نظر من یکى از بهترین شاخصههاى دانشجویى است"
باید سیاست مداران و سیاست گذاران بدانند که دانشگاه با مدیریت مستقل و بومی و علمی خود باید مدیریت شود و از هرگونه انگیزه های سیاسی گرایانه و سیاسی بازی در محیط دانشگاه دوری کنند که دانشگاه و دانشگاهیون خود با آن ها مقابله خواهند کرد. نباید گذاشت که در محیط دانشگاه افرادی پیدا شوند که دانشگاه را با میدان سیاست اشتباه بگیرند و شروع کنند به جولان سیاسی بازی در آن، که وقایعی مانند سال 78 و یا سال 88 رخ دهد. نباید گذاشت مدیریتی حاکم شود که انقلاب و مسیر انقلاب را نادیده بگیرد. اهداف انقلاب اسلامی و نقوشی که برای دانشگاه در نظر گرفته شده است را نادیده بگیرد.
در آخر خطاب به دولت محترم عرض می شود که انتخاب و یا عزل ریاست دانشگاه تهران باید متناسب با عرف دانشگاه و آداب دانشگاه باشد، نمی توان با نگاه داس مآبانه به ریاست و محیط دانشگاه نگاه شود و باید به جای حرف های زیبا و شعارگونه در عمل نیز سخنان انقلابی و درست خود را پیاده کرد. به امید آن که دانشگاه در راستای اهداف انقلاب اسلامی قدم گذارد و این مطالبه ایست که دانشجویان از رؤسای دانشگاه تهران دارند و همیشه خود را ناظران مدیریت ها و مراقبان این مسیر می دانند.
