پس از چند ماه ننوشتن و نگفتن از درد و دل، نوشتن از کنج دلم سخت شده... شاید بد نباشد که از درد و دلی بگویم که خیلی برایمان بدیهی باشد و یا بارها هم دیده باشیم و هم شنیده باشیم، اما این روزمرگی ها چه بر سر آدم نمی آورد، اصلا غفلت، فرزند دنیاست... و آسمانیها باید بیایند و بگویند آن چه از درون ماست...

توی دانشکده ی خودمون (شاید جاهای دیگه هم باشه) به این نتیجه رسیدم که دانشجو زود باد می کنه و بادکنک وار در عرصه ها حضور پیدا می کنه، و این آغاز رفتن به بیراهست! شنیدن بیش از حد "به نظر من" و بدتر از آن، مقابله با استاد به صورت اثبات حرف خود گاهی به هر طریق است!

نمی گم دانشجو نظرشو نگه، اما گفتن نظر با به نمایش گذاشتن هویت پفکی خود برای دیگران فرق می کنه...! می گذرم، بحثم این نیست!

بدون مقدمه بگویم....

.

.

.